جسد

لگد آخر را هم بزن بانو

هنوز ذره‌ای استخوان سالم در سینه‌ام مانده

برش دیگری هم بکش

نمی‌بینی؟ تکه رگی پاره نشده باقی است

نگاهت بوی بنزین می‌دهد بانو

سیگارت را با من خاموش کن

صبر کن!‏

به صدای سوختنم گوش بده

خاطراتت را آتش نمی‌زنی؟

بانو! یادت باشد دستانت را با اشک‌هایم بشویی

می‌ترسم حتا اگر پوستشان را هم بکنی،

باز از سرانگشتانت خون بچکد

تاریخ

::: توجه : این متن هیچ مفهومی برای فهمیدن نخواهد داشت.‏

تاریخ تکرار می‌شود.‏ دورِ یک مسیر گرد می‌دود و باز روبرویمان ظاهر می‌شود. خِرمان را می‌گیرد و ‏به دیوار می‌چسباندمان و زل می‌زند به عمیق‌ترین نقطه‌ی چشمانمان. جایی که بارِ قبل آمده و دیده و داغ گذاشته و رفته است.‏ آن‌قدر صورتش را نزدیک می‌کند که بوی نفس مشمئزکننده‌اش تا اعماق وجودمان را فاسد کند. و برق چشمانش شادی‌هایمان را به آتش کشد.‏
من بارها دورِ این مسیر، روی پاگردی به او برخورده‌ام و تمام گذشته را در آیینه چشمانش دیده‌ام. ‏به خاطر آورده‌ام تمام دفعاتی را که فرزانه‌ای به سراغم فرستاد و من را گایید و رفت. به خاطر آوردم زمانی را که اسفندیارِ عاشقی بودم، و از درد فراقِ یار، کونِ پشوتَن، رفیق دیرینم می‌گذاردم. و رستم آمد و تسکینِ دردم شد. اما دیری نگذشت که فرزانه پای بر بهار زندگیم نهاد. خزانم کرد و رفت. رستم را بگرفت و ببرد و زیرش خوابید. و رستم که تا آن زمان جز خرس با کسِ دیگری نبود من را با آخرین قطرات آبِ کمرش و با آخرین ناله‌های ناشی از لذتش فراموش کرد. و من درد کشیدم. و من به گا رفتم.

آنجا اولین بار بود که قیافه‌اش برایم آشنا آمد. او را قبلن دیده بودم. در خیالی که در آن عمه‌ام، فرزانه را در زیرزمین خانه‌ی پدربزرگم، کردم. آنجا که من را با شوهرش حسن مقایسه می‌کرد و از لذت جیغ می‌کشید که کیان! تو کیر چنگیز داری، او هم آنجا بود. در گوشه‌ای تاریک ایستاده بود و با لبخندی روی لب، نظاره‌گر فیلم پورنی بود که کارگردانیش را برعهده داشت.‏

از آن به بعد حتا با بچه‌های کیخسرو نیز هم‌بازی نشدم. آن‌ها مرا دریبل می‌زدند و هرگاه که لایی می‌خوردم مسخره‌ام می‌کردند. از وقتی که رستم و پشوتن و تمام پسرکانِ کیخسرو رفتند من دیگر قسم خوردم که نگذارم کسی مرا بگاید. که هر که خواست مرا گایید. دختربچه‌ی همسایه مرا گایید. سگِ محل مرا گایید. ناظم مدرسه با قد درازش، آنقدر دراز که شلوارها همه کوتایش بودند، مرا گایید. آن پسرِ زیبارو به بهانه‌ی یک بسته سیگارت در آخر آن بن‌بست، مرا گایید. حتا سال‌ها بعد در همان خیابان که مرا، منِ بالغ را، دید و سرش را پایین انداخت و آرام گذشت، آن حیا هم مرا گایید.‌‌‌‌‌‌

دیگر حوصله نداشتم. ماتحت را درآوردم و در صندوقی پنهان کردم. درش را قفل کردم و کلیدش را در دریای نیل انداختم. اما مادرسگ این موسی که گاهی شوخی‌اش می‌گیرد با عصایش دریا را شکافت و کلوئوپاترا، زیدش، کلید را یافت. و گفت که اگر با من هم‌آغوش نشوی می‌دهم ابولهول تا دسته بگایدت. اما نشدم. بالاتر از سیاهی که رنگی نبود. بوسه‌اش را پاسخ ندادم و پشت بر او گذشتم. و او حتا شماره‌ی تلفن ابولهول را نداشت و همه‌اش خالی بسته بود تا خامم کند.

این‌ها همه برای گذشته است. برای پاگرد‌های قبلی. دیگر گشاد شده‌ام. در همین حوالی در دریاچه‌ای کوچک روی آب دراز کشیده‌ام و به ستاره‌هایی که از آسمان بر آب می‌افتند نگاه می‌کنم. چند سالی است همه‌ی احساساتم انتزاعی و لذت‌هایم شبیه غذاهای سلف، بی‌مزه شده‌اند. این‌طور دیگر کسی نمی‌تواند از کون مرا بگذارد. چند سالی است خیال می‌کنم و تف می‌زنم.تف!

روی آب دراز کشیده‌ام و حتا هنوز هم خیس نیستم. و او بالای سر من است. می‌خندد. چون دوباره فرزانه‌ها را به سراغم فرستاده است. انگار این‌بار نقشه‌ی جدیدی دارند. انگار خیالم هم کونی دارد برای گاییدن. می‌خواهند نگذارند عشقِ مجازیم ثبت شود.

باشد تو باز هم من را بگا. من را حتا سگ محل گاییده. حتا.

خیال ابرها

آخرین باران است. گاهی نرم و آرام. گاهی تند و تخمی. بازیت می‌دهد. یادت هست؟ سیگاری را که در ابرها می‌کشیدیم و خاکسترش را در لیوان یک‌بار مصرف چایمان می‌تکاندیم. چای بعد از هم‌خابگی عجیب می‌چسبد. ته لیوان، کمی هم آب از ابرها چکانده بودیم تا سوراخ نشود و نریزد و به فرش گند نزند. تو لم داده بودی و با خیال راحت خیرِ سرت چس‌دود می‌کردی. من دانه‌دانه لباس‌هایت را کنار می‌زدم و تو شبیه چیزی که تنها خودت هستی و شبیهی ندارد لبخند می‌زدی. نخند پدرسگ! پدرسگ شهوانی‌ترین فحش عالم بود. و آن‌جا هر جمله‌ی مضحکی، از شهوت لبریز می‌شد. جاذبه داشتند کلمات. جاذبه‌ای که وزنِ من و تو به ما وارد می‌کرد. وزنی که همان احساس بود. احساسی که همان آغوش تو بود. یادت هست گناهی که نکردیم؟ یادت هست داغی که به جا گذاشتیم؟ یادت هست نطفه‌ی دوقلوهایی که دوماهه سقطشان کردیم؟ تو مادر خوبی نبودی. من هم پدر خوبی. هر چه باشد یک قلش را من در شکمم داشتم. حتمن بچه‌های زیبایی بودند؛ اگر چشمانشان به تو می‌رفت. همان‌جا در لای ابرها خاکشان کردیم. و حالا، هم داغ کودکانمان به دلم مانده، هم خیال زیبایی تو، هنگامی که ابرها دور صورتت حلقه می‌زدند. آخرین باران است. گاهی نرم و آرام. گاهی تند و تخمی. بازیت می‌دهد. و من زیرش خیس، به ابرها زل زده‌ام. سیگاری ندارم. بهمن گران شده. اما تو را هنوز می‌شود چس‌دود کرد.      

 

باید پرتقال بود

- خیلی سرده.

چشم‌هاش سرخ بود. سعی کرد کلاهش رو روی سرش بکشه. کلاهی نداشت. از اول هم نداشت.

- انگشتام حس ندارن.

کاپشن رو روی خودش کشید. فایده‌ای نداشت.

- جایی نریا. ازشون میترسم. از چشاشون خون می‌چکه.

پیچیدیم. سر پیچ‌ها بیشتر می‌ترسید. دست‌هاش رو مشت کرده بود و روی سرش گذاشته بود.

- نباید می‌کشیدم. چن وقت پیش رفیقم خیال کرد که یه پرتقالِ بالدار شده و از پنجره پرید.

حافظش هنوز کار می‌کرد.

- اما نمیشه. نتوستم. بدون این خیلی سخت میشه. نشدنیه.

گریه می‌کرد.

- میخان من رو با خودشون ببرن. نذار. باشه؟ نمی‌خوام بپرم.

بیرون رو نگاه می‌کرد. تاریک بود.

- بالشون رو می‌بینی؟

به شیشه زل زده بود.

- سردشون شده.

می‌لرزید.

- پرتقال‌ها رو میگما.

تصویر خودش رو توی شیشه دید. بهتش زد. سرش رو چرخوند.

- چ..چ...چشات. از چشات خون میاد.

یک فل‌کَ‌لُر

دیشب که بارون اومد

یارم لب بون اومد

رفتم لبش ببوسم

نازک بود و خون اومد

خونش چکید تو باغچه

یه دسته گل در اومد

رفتم گلش بچینم

پرپر شد و ور اومد

رفتم پرپر بگیرم

کفتر شد و هوا رفت

رفتم کفتر بگیرم

آهو شد و صحرا رفت

رفتم آهو بگیرم

ماهی شد و دریا رفت.

:::پ.ن:

• ترانه‌ای است محلی، که به اعتقاد نگارنده در قدیم الایام به هنگام کیرخوردن خوانده میشده است.
• از کتاب "تأویل بوف کور" و از مجموعه ترانه‌ها و افسانه‌های گردآوری شده توسط صادق هدایت در "اوسانه".

پیتزا داوود

"پیتزا داوود اولین رستوران عرضه‌کننده پیتزا در ایران است. این رستوران از سال 1340 تا اکنون در خیابان نوفل لوشاتو تهران، جنب سفارت فرانسه، کوچه لولاگر مشغول فعالیت می‌باشد.

پیتزا داوود در اسفند ماه 1340 هجری شمسی و سه سال قبل از دومین رستوران عرضه‌کننده پیتزا در ایران، پیتزا پنتری (درخیابان ویلا)، تاسیس شده است. این رستوران با مشارکت داوود (مدیر فعلی) و یک شریک ارمنی تاسیس گردید که شریک دوم پس از چند سال از کار در این رستوران کناره گرفت.

دیوارهای مغازه پوشیده از اشیایی است که طی سالیان فعالیت، به عنوان هدیه به پیتزا داوود داده شده بود اما در حال حاضر از آن اشیاء چیز زیادی باقی نمانده است. در این رستوران هیچ چیز به غیر از پیتزا و نوشابه فروخته نمی‌شود. پس از ورود و قبل از آماده شدن سفارش تکه‌ای کاغذ آلومینیومی حاوی مقداری کالباس به همراه سس گوجه‌فرنگی و آویشن در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد. اگر داوود تصور کند که کسی از پسِ خوردن حجم غذای سفارش داده شده بر نخواهد آمد، سفارش را نمی‌پذیرد. پس از صرف غذا و قبل از پرداخت، داوود از تمامی افراد سوال می‌کند که آیا سیر شده‌اند یا خیر، که در صورت منفی بودن پاسخ به آن‌ها کالباس بیشتر داده می‌شود. در پیتزا داوود تابلویی نصب شده است که بر آن نوشته شده لطفاً خالی نبندید، سابقاً اگر کسی در این رستوران خالی می‌بسته داوود زنگی را به صدا در می‌آورده است که فرد دست از حرف‌های خود بردارد. ضمناً اگر موقع پرداخت با دوستتان تعارف کنید، داوود تعیین می‌کند چه کسی باید حساب کند."

متنی که از پیتزا داوود روی ویکی‌پدیا هست یک ایراد داره که به روز نیست. داوود همون داووده. یعنی نسبت به پنجاه سال قبل، عوض نشده. هنوز هم اگه فکر کنه که کسی از پسِ پیتزایی که سفارش داده بر نمیاد، سفارشش رو قبول نمی‌کنه. اگه کسی پیتزا فلفل یا پیاز بخواد، می‌گه اونا ماله گیاخاراس، به درد شما نمیخوره. داوود همون داووده اما خوب قیمتاش دیگه مثل قبل نیست. دیگه خبری از اون زنگِ خالی‌بندشناسش نیست. و دیگه داوود از کسی نمی‌پرسه که سیر شدی؟ الان دیگه هر کسی فقط دو مرتبه می‌تونه بره و توی ورقه‌ی آلومینیومیش کالباس بگیره. حالا دیگه پیتزا داوود هم یک پیتزا فروشی کثیف، با پیتزاها و کالباسای بی‌کیفیت بیشتر نیست. داوود همون داووده، فقط موهاش یک کم سفید شده.

بهار پراگ

در تابستان 1967، بعد از واقعه‏‎ی انفجار کانون نویسندگان، مسوولان حکومت به این نتیجه رسیدند که فروپاشی در دیکتاتوری شتاب گرفته است، پس به تحمیل سختگیری‏های افراطی سیاسی کوشیدند، اما نتوانستند موفق شوند، وجدان معذب کمیته‏ی مرکزی روند دیگری را پیش گرفت و چنین بود که آنان پیشنهاد خط مشی سختگیرانه سیاسی را کنار نهادند و تصمیم گرفتند که تازه‏واردی ناشناس به نام دوبچک را به ریاست بپذیرند. دیگر آنچه بهار پراگ نامیده می‏شود آغاز شده بود. روحیه انتقادی که تا آن روز فرسایشی عمل می‏کرد، اکنون منفجر شد: چکسلواکی روش زندگی وارداتی روسیه را نفی می‏کرد، سانسور از بین رفت، مرزها گشوده شد و همه‏ی سازمان‏های اجتماعی (از اتحادیه‏های کارگری گرفته تا سایر انجمن‏ها) که دلیل وجودیشان اطاعت از حزب و گزارش اراده آن به مردم بود، مستقل شدند و در کمال شگفتی تبدیل به ابزارهای دموکراسی نامنتظر شدند. چنین بود که (بی‏هیچ نقشه قبلی یا راهنمایی) نظامی حقیقتن بی‏سابقه زاده شد: اقتصادی صد درصد ملی، کشاورزی که توسط شرکت‏های تعاونی اداره می‏شد، برابری نسبی، جامعه‏ای بی‏طبقه بدون فقیر و غنی و عاری از حماقت‏های مصرف‏گرایی، ولی برخوردار از آزادی عقیده، تکثرگرایی در آرا و عقاید مختلف و فرهنگی بسیار پویا که نیروی محرکه تمامی ابعاد این جنبش بود. (و این تاثیر استثنایی فرهنگ، از ادبیات و تئاتر گرفته تا مطبوعات، است که دهه 60 را یکسر ویژه می‏کند و به آن سال‏ها حس و حالی جالب و جذاب می‏بخشد). نمی‏دانم آن نظام تا چه حد کارآمد بود یا چه آینده‏ای پیش رو داشت اما این را می‏دانم که زنده بودن در زمان کوتاه بودنش، شادی بی‏پایانی بود.

:::پ.ن:

·         متن فوق، ترجمه‏ی پوپک مجابی از "بعد از انقلاب به روایت میلان کوندرا" است که 9 مهر 1390 و تحت عنوان "پاریس یا پراگ" در روزنامه شرق چاپ شده.

·        بهار پراگ، دوره‏ای از گسترش آزادی‏های فردی و اجتماعی  در چکسلواکی بود. این دوره از 5 ژانویه 1968 شروع شده و تا 20 اوت همان سال ادامه داشت. این دوره وقتی به پایان رسید که اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به همراه متحدین‏اش در پیمان ورشو (به غیر از رومانی) به چکسلواکی حمله کردند.

رگتایم

گلدمن همین‏جور که حرف می‏زد متوجه حالت نشستن ایولین شد. پرسید کورست تنته؟ ایولین با سر اشاره کرد که بله. خجالت نمی‏کشی؟ به من نگاه کن من با این هیکلم اصلن زیرپوش تنگ تنم نمی‏کنم. همه‏ی لباس‏هام گشاد و راحته. تنم رو آزاد می‏ذارم نفس بکشه، زندگی کنه. منظور من همین بود. تو ساخته و پرداخته‏ی اونا هستی، تو با این هیکل قلمی چه احتیاجی به کورست داری؟ دست نسبیت را گرفت و او را روی لبه‏ی تخت‏خواب نشاند. به کمرگاهش دست کشید. خاک به سرم، عین آهن فولاد. کمرت رو مثل خفت کیسه‏ی پول سفت بستی‏ای. پاشو وایسا. ایولین اطاعت کرد و ایستاد. گلدمن با چابکی پرستارها دکمه‏های بلوزش را باز کرد و از تن‏اش درآورد. قزن دامنش را باز کرد و او را واداشت که از دامنش بیرون بیاید. بندهای تنبان ایولین را باز کرد و تنبانش را درآورد. ایولین کورست تنگی به کمر داشت. کورست سینه‏اش را بالا داده بود. پایین کورست به بندهایی وصل بود که از میان ران‏هایش می‏گذشت. کورست از پشت بند می‏خورد. گلدمن همین‏جور که بندها را از قلابک‏ها می‏کشید گفت بامزه اینه که توی همه‏ی خونه‏های آمریکا مردم تو رو یک زن ول و بی‏شرم و حیا تصور می‏کنند. کورست را پایین کشید، گفت بیا بیرون از این تو. ایولین اطاعت کرد. زیر پیرهنش با نقش کورست به تنش چسبیده بود.

‏

***

ایولین صدای خرخر قلم‏های فولادی را می‏شنید. رفت پشت جایگاه شهادت و خودش را توصیف کرد که در پانزده سالگی یک روز توی یک تاب مخمل قرمز نشسته بوده و پاهایش را تکان می‏داده و یک معمار جوان با دیدن پاهای برهنه‏ی او نفسش در سینه حبس شده. ایولین مصمم بود و سرش را بالا نگه می‏داشت. با کمال سلیقه لباس پوشیده بود. شهادت او نخستین الهه‏ی سکس را در آمریکا به وجود آورد. دو دسته از مردم جامعه متوجه این نکته شدند. اول بازاری‏ها، مخصوصن حسابدارها و سازندگان شنل و کت و شلوار، که در نمایش فیلم سینمایی یا به اصطلاح آن روز "تئاتر عکسی" هم وارد شده بودند. بعضی از این آدم‏ها متوجه شدند که عکس صورت ایولین روی صفحه‏ی اول روزنامه باعث شد که روزنامه تا نسخه‏ی آخر فروش برود. متوجه شدند که شیوه‏ای برای بزرگ کردن خبرها وجود دارد، و با این شیوه می‏توان آدم‏‏ها را توی ذهن مردم بزرگ‏تر از اندازه‏ی طبیعی درج کرد. این آدم‏ها کسانی بودند که یک خصلت مطلوب انسانی را، منهای باقی خصائل، نشان می‏دادند. کاسب‏]ها با خودشان گفتند آیا نمی‏شود این آدم‏ها را، به جای آنکه بر اثر حوادث به وجود بیایند، در کارخانه‏های خودشان از روی نقشه بسازند. اگر بشود، عده‏ی بیشتری حاضر خواهند شد برای تئاتر عکسی پول بپردازند. به این ترتیب بود که ایولین الهام‏بخش مفهوم ستاره‏ی سینما شد، و سرمشق همه‏ی الهه‏های سکس، از تدا بارا گرفته تا مریلین مونرو. دسته‏ی دومی که اهمیت ایولین را دریافتند از انواع رهبران اتحادیه‏های کارگری و آنارشیست‏ها و سوسیالیست‏ها تشکیل می‏شد، که به درستی پیش‏بینی کردند که وجود او برای منافع طبقه‏ی کارگر از وجود صاحبان معادن و کارخانه‏های ذوب‏آهن خطرناک‏تر است. مثلن در سیاتل اما گلدمن در شعبه‏ی حزب "کارگران صنعتی جهان" سخنرانی کرد و گفت که ایولین نسبیت کارگرزاده‏ای است که زندگی‏اش به ما درس می‏دهد که سرمایه‏داران چگونه دختران و خواهران مردم فقیر را برای لذت ثروتمندان به کار می‏کشند. مردان توی جمعیت کرکر خندیدند و داد کشیدند و متلک‏های رکیک گفتند و قهقهه زدند. این‏ها کارگران مبارز و اعضای اتحادیه‏ بودند، که از وضع خود آگاهی عمیقی داشتند. گلدمن نامه‏ای برای ایولین فرستاد. غالبن از من ‏می‏پرسند چگونه می‏شود که توده‏ها اجازه می‏دهند که به دست عده‏ی معدودی استثمار شوند. جواب این است: از این راه که آن‏ها را قانع می‏کنند که خودشان را توی جلد آن عده تصور کنند. کارگری که روزنامه‏اش را با عکس تو در دست دارد وقتی که به خانه می‏رود زنش اسب گاری بی‏رمقی است که رگ‏های پایش از زور کار بیرون جسته است، ولی آن کارگر در فکر عدالت نیست، بلکه در فکر ثروتمند شدن است.

:::پ.ن:

• این بالایی‏ها دو بخش از کتاب رگتایم نوشته‏ی ای.ال.دکتروف بود که خیلی باشون حال کرده بودم.
• عکس‏ها اما گلدمن و دکتروف هستند.
• اسمِ دو شخصیتی که اومده رو می‏تونین سرچ کنین و پیداشون کنین. ایولین نسبیت یک دافِ اول قرنِ بیستمی و اما گلدمن آنارشیستِ روسی الاصل بودن که در عالم واقع هیچ ربطی به هم نداشتند.
• دکتروف توی رگتایم از شخصیت‏های تاریخیِ اون دوره توی داستانش استفاده کرده و اون‏ها رو به مهره‏های خودش بدل کرده. یعنی یک‏جورایی تاریخ رو از دیدِ خودش تعریف کرده.
• داستان به شدت تند و سریع جلو می‏ره. دیالوگ نداره و داستانِ جذاب و گیرایی داره.
• رگتایم رو بخونین که خیرِ دنیا و آخرت رو خواهید برد.