باید پرتقال بود

- خیلی سرده.

چشم‌هاش سرخ بود. سعی کرد کلاهش رو روی سرش بکشه. کلاهی نداشت. از اول هم نداشت.

- انگشتام حس ندارن.

کاپشن رو روی خودش کشید. فایده‌ای نداشت.

- جایی نریا. ازشون میترسم. از چشاشون خون می‌چکه.

پیچیدیم. سر پیچ‌ها بیشتر می‌ترسید. دست‌هاش رو مشت کرده بود و روی سرش گذاشته بود.

- نباید می‌کشیدم. چن وقت پیش رفیقم خیال کرد که یه پرتقالِ بالدار شده و از پنجره پرید.

حافظش هنوز کار می‌کرد.

- اما نمیشه. نتوستم. بدون این خیلی سخت میشه. نشدنیه.

گریه می‌کرد.

- میخان من رو با خودشون ببرن. نذار. باشه؟ نمی‌خوام بپرم.

بیرون رو نگاه می‌کرد. تاریک بود.

- بالشون رو می‌بینی؟

به شیشه زل زده بود.

- سردشون شده.

می‌لرزید.

- پرتقال‌ها رو میگما.

تصویر خودش رو توی شیشه دید. بهتش زد. سرش رو چرخوند.

- چ..چ...چشات. از چشات خون میاد.