ای دوستِ من، من آن نیستم که می نمایم. نمود پیراهنی است که به تن دارم - پیراهنی بافته ز جان که مرا از پرسش های تو و تو را از فراموشیِ من در امان می دارد.
آن «من» که در من است، ای دوست، در خانه ی خاموشی ساکن است و تا ابد همان جا می ماند؛ ناشناس و در نیافتنی.
من نمی خواهم هر چه می گویم باور کنی و هر چه می کنم بپذیری - زیرا سخنانِ من چیزی جز صدای اندیشه های تو و کارهای من چیزی جز عملِ آرزوهای تو نیستند.
هنگامی که تو می گویی «باد به مشرق می وزد» من می گویم «آری به مشرق می وزد»؛ زیرا نمی خواهم تو بدانی که اندیشه ی من در بندی باد نیست، بلکه در بندِ دریاست.
تو نمی توانی اندیشه های دریایی مرا دریابی، و من هم نمی خواهم که تو دریابی. می خواهم در دریا تنها باشم.
دوستِ من، وقتی که نزدِ تو روز است، نزدِ من شب است؛ با این همه من از رقصِ روشنای نیمروز بر فرازِ تپه ها سخن می گویم، و از سایه ی بنفشی که دزدانه از دره می گذرد: زیرا که تو ترانه های تاریکیِ مرا نمی شنوی و سایشِ بال های مرا بر ستارگان نمی بینی - و من گویی نمی خواهم تو ببینی یا بشنوی. می خواهم با شب تنها باشم.
هنگامی که تو به آسمانِ خودت فرا می شوی من به دوزخِ خود فرو می روم - حتی در آن هنگام تو از آن سوی مغاکِ بی گذر مرا آواز می دهی «همراهِ من، رفیق من» - و من در در پاسخ تو را آواز می دهم «رفیقِ من، همراهِ من» - زیرا من نمی خواهم تو دوزخِ مرا ببینی. شراره اش چشمت را می سوزاند و دودش مشامت را می آزارد. و من دوزخم را بیش از آن دوست می دارم که بخواهم تو به آنجا بیایی. می خواهم در دوزخ تنها باشم.
تو به راستی و زیبایی و درستی مهر می ورزی، و من از برای خاطرِ تو می گویم که مهر ورزیدن به این ها خوب و زیبنده است. ولی در دلِ خود به مهرِ تو می خندم. گرچه نمی خواهم تو خنده ام را ببینی. می خواهم تنها بخندم.
دوستِ من، تو خوب و هوشیار و دانا هستی؛ یا نه، تو عینِ کمالی - و من با تو از روی دانایی و هوشیاری سخن می گویم. گرچه من دیوانه ام. ولی دیوانگی ام را می پوشانم. می خواهم تنها دیوانه باشم.
دوستِ من، تو دوستِ من نیستی، ولی من چه گونه این را به تو بفهمانم؟ راهِ من راهِ تو نیست، گرچه با هم راه می رویم، دست در دست.
